Hravtska 🇭🇷

8 juli 2018 - Zadar, Kroatië

Het is een beetje alsof je in een theaterstuk zit, tegelijk als aandachtig toeschouwer en als artiest. In Oostenrijk bevonden we ons op een familiecamping die volledig was ingericht op het voorzien - of zelfs overtreffen - van onze wensen. Zo konden we bijvoorbeeld in "die Familiendouche" die 12m2 aan ruimte bood met een enorme inloopdouche waar je uit drie douche koppen kon kiezen(of ze gewoon alle drie gebruiken als je aan keuzestress leidde ;-)). De campinggasten waren vaak warm en in voor een praatje. De natuur groen en gevarieerd, met een gevoel van overvloed door het vele water in alle beekjes die naar het meer toevloeien. En dan was daar nog Alfred, de animator, een verhaal appart. 
Naarmate we meer richting het zuiden rijden wordt het droger. De kustweg in Kroatië biedt (ver)gezichten op droge, relatief kale bergen. De azuurblauwe dalmatische zee geeft een bijzonder contrast. Met de toenemende warmte lijkt het bijna uitnodigend te fluisteren: kom zwem in mij! Wij zijn onderweg naar Zadar, autocamp Borik om precies te zijn. De camping die ik tussen 1979 en 1989 bezocht met mijn ouders en zusje. Gemotiveerd door geweldige herinneringen aan een spannende en avontuurlijke tijd in het toenmalig Joegoslavië. We vermijden de inmiddels aangelegde snelweg en bewegen ons relatief langzaam voort over de kustweg, die ook een geheel nieuwe indruk maakt. 
Ik kan het niet wetenschappelijk bewijzen, maar de mensen hier maken een andere indruk. Stugger, afstandelijker en met een vleugje onverschilligheid. Toeval of niet, bij ons eerste etentje in een restaurant klopt de rekening niet, waar in mijn ogen buitensporig moeilijk over wordt gedaan. De bestelde, maar niet serveerde "pomfrittes" staat toch op de rekening. De keuken beweert doodleuk dat we die hebben opgegeten, de kelner maakt een hoop stennis en zegt dat de "stornering" twintig minuten op zich laat wachten. Ik lach erom en laat hem de 2 euro houden.
Ook bij ons tweede restaurantbezoek (bij aankomst in Zadar) blijkt de rekening niet te kloppen. Het voorafje is nooit aangekomen en ik leg de eigenaresse uit dat als ik de hoeveelheid bier die op de rekening staat ook daadwerkelijk zou hebben gedronken ik allang het clublied zou zijn gaan zingen. Grappig vindt ze dat niet, maar een "I am sorry" geeft aan dat ze zich in ieder geval wat ongemakkelijk voelt. 
Bij aankomst op de camping leg ik de jongen achter de receptie van de camping uit dat ik na meer dan 30 jaar terug ben op de camping. Het lijkt hem weinig te interesseren en hij antwoordt: "well nothing changed". Hij lijkt gelijk te krijgen, hoewel de WCbril zijn intrede heeft gedaan en de douches bijna de hele dag warm water hebben. Het restaurant aan zee is echter verdwenen, de campingwinkel dicht en het kioskje waar we onze snoepjes kochten is ook weg. Een schommeloze draagbalk geldt als stille getuige van wat ooit een speeltuin was. Halsstarrig klamp ik me vast aan mijn herinneringen uit het verleden. 
Mijn ouders komen ook een week op bezoek, zo wordt het echt een beetje een reünie, alleen mijn zusje ontbreekt nog. We hebben een fijne week, de camping (2.000 mensen kunnen er geloof ik terecht, momenteel bevolken 150 mensen de camping) biedt ons nu veel ruimte, rust en de zee kunnen we vanaf onze plek zien. Enkele ochtenden begin ik met een frisse duik, Deike en ik wisselen elkaar daarbij af. We koken veel en maken af en toe een uitstapje naar bijvoorbeeld het natuurgebied Nin, met een heerlijk zandstrand, geneeskrachtige modderbaden en een prachtige oude stadskern op een schiereiland. Slapen met de jongens in één tent is een "interessante" ervaring en zoals altijd met kinderen: we passen ons net zolang aan totdat een vorm van 'steady state' wordt bereikt.
Elke dag vinden er interne overwegingen plaats, was ik hier vroeger al niet eens? liepen we hier niet altijd naar de ijssalon? Slechts zelden vallen tijd en omgeving op hun plaats. 

Foto’s